ทางเดิน

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องสั้น เปรียบชีวิตกับเส้นทาง มีอะไรรออยู่บ้าง

เนื้อเรื่อง

ฉันเดินมาไกลพอรึยัง? ฉันสามารถหยุดพักตอนนี้เลยได้ไหม? ฉันเหนื่อยกับการเดินไปในทางที่เต็มไปด้วยหมอกหนา ฉันกังวลกับการเดินไป

ในเส้นทางที่มองไม่เห็น ฉันหลงทางอยู่หรือไม่? ฉันเดินมาถูกทางหรือเปล่า? แล้วฉันจะเดินต่อไปเพื่ออะไรกัน? ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันนะ? ตลอดเวลาที่

ก้าวเดินในข้างหน้ากับเส้นทางที่ปกคลุมไปด้วยหมอก มองไม่เห็น เดินอยู่เพียงลำพัง ไร้ซึ่งจุดหมาย หัวใจของฉันนั้นเต็มไปด้วยความกังวลมากมาย เต็ม

ไปด้วยความเหงา ความหวาดกลัว ฉันไม่อาจหยุดพักได้เรื่องนี้ฉันรู้ดี กาลเวลาจะพาฉันเดินต่อไป แม้ฉันอยากจะหยุดพักซักแค่ไหน มันช่างโหดร้าย ใน

มือของฉันไม่ได้ถือสิ่งใดไว้เลย ในตัวของฉันนั้นไร้ซึ่งสิ่งใด ปลายทางที่เดินไปก็ไร้ซึ่งสิ่งใด ไม่มีแม้เข็มทิศนำทางหรือแสงไฟส่องทาง ฉันกำลังว่างเปล่า

มันยิ่งกว่าความสิ้นหวังเสียอีก มันช่างโหดร้ายกว่าการสิ้นหวังเป็นไหน ๆ ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงมั่นใจว่ามันไม่ใช่ความสิ้นหวัง ฉันก็ตอบได้แค่ว่า ฉันไม่มี

ความหวังใด ๆ ให้สิ้นสูญ มันจึงเป็นความว่างเปล่าไร้ขอบเขต ฉันเข้าใจและไม่เข้า ฉันสับสนและครุ่นคิด ฉันต้องการสิ่งใด อยากทำอะไร อยากไปที่ไหน

ฉันไม่รู้เลย มันไม่เคยมีอยู่ในหัวของฉัน ฉันทำได้เพียงเดินไปวัน ๆ อย่างไร้ทิศทาง เดินไปเพราะโดนกาลเวลานำพาให้ไป ตัวฉันได้หยุดชะงักลงไปใน

ตอนไหนกันนะ ตัวฉันที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและความสดใสร่าเริงมันหายไปตั้งแต่ตอนไหน ตัวฉันที่โดนดุด่าว่ากล่าวเพราะเล่นซนมันอยู่ที่ใด มันผิด

พลาดตั้งแต่ตอนไหนกัน ที่ฉันหยุดลง มันผิดตั้งแต่เมื่อใดกันนะ...
ฉันไม่มีอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว ฉันเดียวดายมาตลอด ฉันเหนื่อยและกังวลกับการเดินไปในทางที่มองไม่เห็น ทุกอย่างมันเริ่มผิดเพี้ยนบิดเบี้ยว

ไปตามกาลเวลา รอบ ๆ ตัวของฉันและตัวของฉันเองต่างก็ถูกช่วงเวลาเปลี่ยน ฉันถูกทำให้ว่างเปล่าและหยุดลง ส่วนลึกในใจฉัน มันไม่เคยบอกว่าจริง ๆ

แล้วฉันต้องการอะไรกันแน่
แม้ฉันจะผิดพลาด แม้ฉันจะบิดเบี้ยว แม้ฉันจะไม่มีจุดหมาย แม้ฉันจะเหนื่อยล้า ไม่เป็นไร ฉันจะกลั้นใจเดินต่อไปเผื่อซักวันหัวใจฉันมันจะบอก

บอกในสิ่งที่ฉันอยากรู้มากที่สุด และไม่แน่ฉันอาจจะเจอกับ ใครซักคนที่เป็นกุญแจคอยไขข้อสงสัยและมอบความหมายใหม่ ๆ ให้กับฉัน ผู้ว่างเปล่า